Zdarzenie nie znajdujące potwierdzenia w zachowanych źródłach. Według podania wśród zrabowanych przedmiotów miał znaleźć się srebrny pacyfikał ufundowany przez księcia Leszka Białego.

Probostwo sprawuje ksiądz Jan, parafia Luborzyca przynależy do dekanatu Pleszów.

Probostwo obsadzane przez wysokiej rangi dostojników kościelnych. Spory o stanowisko niejednokrotnie rozstrzygał sąd kurii rzymskiej. W tym okresie przez pewien czas probostwo parafii przypisane było kard. Cosimo Gentile de’Miglioratiemu - późniejszemu papieżowi Innocentemu VII.

Wzmianka o zatrzymaniu się królowej na nocleg w tutejszym dworze biskupim 2 grudnia 1393 (brak informacji o jego lokalizacji; prawdopodobnie okolice dzisiejszego dworu w Baranówce).

W wyniku tej decyzji kościół w Luborzycy zostaje związany na lata z Wszechnicą Krakowską (do 1826 roku). Odtąd proboszczami parafii zostają profesorowie krakowskiego uniwersytetu.

Dekret potwierdzający, iż proboszczami parafii mogą być doktorzy obojga praw lub licencjat Colegium Iuridicum. Przejście beneficjum z Wydziału Teologicznego na rzecz Wydziału Prawa.

Wydatki kurii krakowskiej na remont kościoła, budowę drewnianej dzwonnicy oraz szkoły (obie niezachowane).

Pierwszy z zachowanych dokumentów dot. wyposażenia. Uwzględnia ołowianą chrzcielnicę (jej kamienna podstawa do lat 20. XXI w. stała w parku otaczającym kościół), krucyfiks w łuku tęczowym (pamiętający czasy konsekracji kościoła).

Proboszcz parafii Jan uczestniczy w procesie beatyfikacyjnym Jana Kantego. Późniejsze dokumenty inwentarskie wzmiankują istnienie kaplicy pw. św. Jana Kantego oraz relikwie świętego w inwentarzu.

Obraz ufundowany i otaczany czcią przez Bractwo Różańcowe. Jest to prawdopodobnie jeden z najstarszych zachowanych w Polsce wizerunków MB Śnieżnej.

W opisie wizytacji Jerzego Foxa odnotowano świeżo malowane wnętrze prezbiterium z przedstawieniami figuralnymi w formie kwadratowych obrazów wokoło (odsłonięte w XXI w. fragmenty zbieżne z ww. opisem).

Proboszczem zostaje ks. Wojciech Łańcucki, dziekan Wydziału Prawa, członek grup konspiracyjnych przeciwnych szwedzkiej okupacji Krakowa. Podczas swojej kadencji w Luborzycy rozwija Bractwo Różańcowe, zleca wykonanie szaty dla obrazu MB Rożańcowej. W testamencie zapisuje fundusze dla kościoła i szpitala w Luborzycy.

W trakcie działań wojennych kościół został splądrowany i podpalony, a parafia obciążona daniną na rzecz wojsk szwedzkich (została zniesiona przez księcia Siedmiogrodzkiego Jana Bethlena w 1657).

Po bitwie pod Kliszowem wojska szwedzkie pustoszą kościół.

Zachowane dokumenty z wizytacji (28 stycznia) opisują inwentarz i parafię.

Rektor Akademii Krakowskiej, profesor prawa, kanonik katedry wawelskiej. W trakcie swojej posługi odbudował kościoły w Luborzycy. Za jego kadencji dokonano przebudowy dachu, fasady zachodniej (1742). Prawdopodobnie również wtedy wzniesiono aneks wschodni przy prezbiterium z kaplicą tzw. „Ogrójcem”.

Zachował się obszerny protokół opisujący historię i wyposażenie kościoła oraz opis dóbr kościelnych.

Hugo Kołłątaj kieruje list do proboszcza Jana Kantego Toryaniego, w którym wyraża troskę o losy szkoły w Luborzycy.

20 lutego oraz 3 grudnia w małopolsce nastąpiły trzęsienia ziemi. Jedno z nich nawiedziło Luborzycę o godz. 17, powodując pęknięcia w partii wschodniej prezbiterium.

Parafia w całości zostaje włączona do zaboru austriackiego.

Ustawa władz austriackich zakazuje grzebania zmarłych w otoczeniu kościoła. W wyniku tego na gruntach parafialnych zostaje założony cmentarz (istnieje do dziś).

Wzmianka o wysłaniu do rannych powstańców alb, komeż, ręczników i obrusów.

Właściciel dóbr ziemskich Luborzycy - Ludwik Mazaraki organizuje powstanie w okręgu miechowskim. Tworzy oddziały „krakusów”. Rozbija patrol wojsk rosyjskich w Proszowicach. Wygłasza manifest w Luborzycy, Zielonej. Po fiasku powstania przekracza z oddziałem granicę i bierze udział w powstaniu krakowskim.

2 czerwca o godz. 16:00 od uderzenia pioruna zapala się dach kościoła. Prowizoryczne pokrycie i brak administracyjnych decyzji oraz środków na remont skutkuje znacznymi uszkodzeniami struktury obiektu. Ostatecznie remont udaje się wykonać 6 lat później.

W powstaniu udział biorą mieszkańcy Luborzycy (m.in. Józef Jedynak). Pobliską granicę przekraczają oddziały ochotników z Galicji (potyczka grupy powstańców z pogranicznikami w pobliskich Maciejowicach). W nieodległej Goszczy obozuje Marian Langiewicz z oddziałem (w tym m.in. Anna Henryka Pustowójtówna ps. Michał Smok).

Grupa (obecnie Orkiestra Dętą „Kosynierzy”) powstała w 1887 r. z inicjatywy ks. Walenty Patkowski – pleban luborzycki w latach 1862-1908. Ksiądz powołał komitet założycielski w 1885 r. W jego skład weszli Wawrzyniec Korcala, Antoni i Józef Kułagowie z Luborzycy oraz Józef Kułaga z Marszowic.

Za probostwa ks. Antoniego Wojciechowskiego wybudowano przykościelną kaplicę zmarłych. Na cmentarzu parafialnym rodzina Kleszczyńskich ze Skrzeszowic funduje murowane ogrodzenie. Inwestycji towarzyszy budowa rodzinnego grobowca autorstwa wybitnego architekta Franciszka Mączyńskiego (autor m.in. Domu „pod Globusem”).

W nocy 2 sierpnia przez przejście graniczne w Kocmyrzowie przeniknęła na teren Imperium Rosyjskiego siedmioosoba grupa zwiadowcza pod dowództwem W. Beliny-Prażmowskiego. Akcja ta poprzedziła wymarsz 1. Kompanii Kadrowej z Krakowa (6 sierpnia).

Pierwsza bitwa o Kraków stoczona w dniach 16-25 listopada 1914 (w ramach frontu wschodniego I wojny światowej) pomiędzy wojskami austro-węgierskimi a rosyjskimi. W walce o Twierdzę „Kraków” udział wzięło ok. 400 tys. żołnierzy. Mimo bardzo zaciętych walk toczonych w pasie (...)-Goszcza-Marszowice-Wilków-Goszyce-Skrzeszowice-Łososkowice-Zielona-Pietrzejowice-(...) i pomimo śmierci ok. 70 tys. osób, bitwa nie przyniosła rozstrzygnięcia. Śladem tamtych wydarzeń są lokalne mogiły wojenne.

Gmina Luborzyca staje się częścią powiatu miechowskiego (województwo krakowskie).

Za jego kadencji zakończono budowę murowanego ogrodzenia kościoła oraz domu ludowego tzw. „Katolik” (niezachowany).

Podczas okupacji polscy i żydowscy obywatele podlegają represjom. Wielu z nich, w tym lokalni działacze społeczni (m.in. przewodniczący Rady Parafialnej Mieczysław Żywot) ginie w obozach koncentracyjnych i publicznych egzekucjach. Na terenie parafii działają struktury konspiracyjne ZWZ-AK i BCh. W kościele ks. Wincenty Piątkiewicz udziela chrztu dwojgu Żydów (Wandzie i Leopoldowi Glücksmanom). W pobliskich dworach i zagrodach schronienie znajduje inteligencja i naukowcy m.in.: Cz. Miłosz, W. Tatarkiewicz, S. Szuman, W. Willman-Grabowska. Przeprowadzane są tajne komplety m.in. „wykłady luborzyckie” profesorów UJ.

Niemiecka akcja pacyfikacyjna 3 lipca 1943 r., w trakcie której zginęło 20 mieszkańców Marszowic, Wilkowa, Woli Luborzyckiej i Wysiołka Luborzyckiego.

W nocy 16/17 sierpnia na polach sąsiadujących z cmentarzem rozbił się samolot Południowoafrykańskich Sił Powietrznych (SAAF) niosący pomoc dla powstańców warszawskich. Maszyna wystartowała z bazy wojskowej w Brindisi i została zestrzelona nad Luborzycą. Cała załoga zginęła.

Nad ranem 18 stycznia do Luborzycy wkraczają wojska sowieckie. Na początku marca w zajętym przez komisję parcelacyjną dworze odbywa się „wielki wiec” PPR.

W oknach zainstalowano witraże figuralne, wykonane w krakowskiej firmie Żeleńskich.

Stowarzyszenie Rodziny Bł. A. Kolpinga w Luborzycy powstało we wrześniu 1992 roku, a inicjatorami jego utworzenia byli ówczesny proboszcz ks. Kazimierz Jancarz oraz ks. Kazimierz Hoła.

Za jego kadencji renowacji poddano witraże (1994), obraz Wszystkich Świętych (1995) oraz wybrukowano otoczenie kościoła.

Za jego kadencji odbywa się remont dachu. W 2002 roku zostaje pokryty blachą miedzianą.

Za jego kadencji zostaje poddany renowacji ołtarz główny i prezbiterium; odsłonięta zostaje XVII w. polichromia.

Z inicjatywy ks. Roberta Anusiewicza działalność rozpoczyna Grupa Modlitewna. Rozwija kult o. Cherubina Kozika - kameduła pochodzącego z Luborzycy, który jest jednym z 122 Sług Bożych objętych procesem beatyfikacyjnym męczenników z okresu II wojny światowej.

Za jego kadencji kontynuowana jest gruntowna renowacja kościoła parafialnego ze środków publicznych i parafialnych (izolacja fundamentów, renowacja ścian zewnętrznych kościoła). Remontowi poddane zostają drewniana kaplica św. Łucji i Otylii w Wilkowie oraz plebania. Rozbudowa obecnego cmentarza.

Z inicjatywy nowego wikariusza ks. Mieszka Ćwiertni byli wolontariusze ŚDM podejmują się zadania reaktywacji czasopisma „Krzyż Luborzycki”. Pismo przez lata ukazuje się w formie miesięcznika, a grupa organizuje szereg oddolnych inicjatyw.

W wyniku walki z epidemią wprowadzone zostają surowe restrykcje m.in. ograniczenie gromadzenia się w miejscach publicznych (m.in. w kościołach).